+

Na zdjęciu mamy Olę (z tego co poznaję po kapturze, to w mojej bluzie Rammsteina). I w sumie jak dla mnie jest to jedyny pozytywny atut tego zdjęcia bo generalnie jest ono beznadziejne - kiepski kadr, problem z ostrością, nieciekawe tło i kolory oraz jego generalna nijakość dają mu status "beznadziejne". Ale jest dla mnie ważne ponieważ przedstawia istotny element mojego dzisiejszego dnia - wizerunek modlitwy, choć nie wiem czy się modliła czy tylko siedziała. Nie jest to na dobra sprawę teraz istotne, ponieważ będę pisał o moich odczuciach (całą notkę będę filozofował, więc jeśli kogoś z Was znudził już wstęp to nie polecam dalszej części).

Modlitwa jest dla mnie czymś naprawdę dziwnym. Z jednej strony rozmyślam nad moimi problemami/smutkami ale i tez radościami dzieląc się nimi z Bogiem. Z drugiej strony zdaje sobie sprawę, że modląc się jedynie rozmawiam - a nie robię. Kto mnie zna ten wie że wolę coś zrobić niż mówić (dlatego też rzadko kiedy uznaję słowo "przepraszam". Wolę zauważyć choćby jedno "zadośćuczynienie" niż setki przeprosin). Jednakże taka rozmowa choćby raz na kiedy sjest ważna. Ktoś może mi wylecieć z tekstem, że marnuje czas bo Boga nie ma (vide teoria o koniu na wrotkach, która osobiście mnie irytuje oraz mi ubliża, ponieważ za wiarą idą jej wartości oraz całą jej nauka moralna) ale w sumie - co mu do tego co ja robię? Mówiłem dzisiaj Klaudii "Nie martw się, Jezus i tak Cię kocha. Tylko nikt nie powiedział, że ta miłość będzie łatwa". Nawet jeśli by go nie było to pozostaną wartości idące za jego imieniem a tym samym przekonanie o miłowaniu przez kogoś - czy to rodziców, czy przyjaciół czy żonę lub męża lub kogokolwiek. Tylko jak pisałem - nie musi być to tak łatwe jakbyśmy chcieli.

Na owe refleksje wzięło mnie dzisiaj w czasie próby kiedy to akurat mieliśmy przerwę. W sumie pomogły mi. Na koniec kawałek, który dzisiaj ostra trzaskaliśmy i od którego zdrowo mnie kciuk boli <..>