I serce pękło na pół.

Nowy dzień... Nie zauważyłam, kiedy się zaczął. Chyba nie spałam. Siedząc na łóżku, piję melisę. Ale to nie pomoże. Nic już nie pomoże. Obie jesteśmy winne. Na pierwszych stronach nasza historia wydawała się taka jasna, pewna. Pamiętasz? Czas jednak wszystko odsłania, teraz widzę. Rany wewnątrz naszych ciał, tak poszarpane przez słowa. Mamy krew tej drugiej na swoich dłoniach. Rozdrapywane blizny. Krwawimy. Ledwo stawiamy kroki w przód, w tył, w bok i upadamy... Zbyt wiele pretensji. Czujesz? Przygniatający ból... Tam, w klatce piersiowej. Miażdży. Tabletki nie pomogą. Dym i popiół. Patrzę jak z moich niedorzecznych marzeń, w które spełnienie wierzyłam całą sobą, zostaje jedynie dym. Unosi się tak ciemny i przesłania wszystko. To urzeczywistnia się. To, czego bałam się.  To, w co wierzyłam okazuje się złudzeniem. Łzy nie niosą już ukojenia. Świat burzy się... Świat, który budowałyśmy kawałek po kawałeczku. Mury opadły. To koniec.