siedzimy sobie na ławce, w parku.

podchodzi jakiś chłopak, wita się z Kamilem,

przechodzi dalej.

' koło domu tego chłopaka,

rozbił się Seba..'  powiedział Kamil.

'mhm' odpowiedziałam nieznacząco.

'wyobraź sobie, że jak to zobaczył,

wybiegł z domu

i zaczął Sebę z samochodu wyciagać..'

'nooo...'

'kiedyś Ci pokaże ten dom i....' ale nie dokończył zdania

bo mu chamsko a jednak ze łzami w oczach przerwałam

' aha no i co mam teraz pójść za tym kolesiem

i spytać czemu go nie uratował czy coś w ted deseń.?!

sądzisz że to coś do cholery zmieni?!'

' nie no.. tak tylko mówię...' powiedział to zmieszany,

a w jego oczach również zauważyłam kręcącą się łzę..

Wiem. Wredota i chamskość przeze mnie przemówiły

ale jakoś tak.. nie mogłam inaczej.. mimo że wcale nie chciałam


Nie ma dnia, abyśmy nie rozmawiali o Duszku.

To często jest dość irytujące

a jednak jest dużą, ważną częścią

Naszego życia.

Miłe wspomnienia jak i te dość bolesne.

To niespełna pół roku, ale tęsknota

nadal rozrywa Nasze serca.

Dobrze że mamy siebie.

Jednak to prawda,

że dopóki nie doświadczy się czegoś

nie ma się w ogóle pojęcia, co czują inni...

To może i cholernie nielogiczne a wręcz głupie
ale wciąż zastanawia mnie czemu tak się stało.
Czemu akurat jego z Nami nie ma.
No ale już nic nie możemy poradzić.
A mimo to, wcale nie musimy się z tym pogodzić.