Tylko żal i smutek...

Kłóciliśmy się o komornika i jaranie w tym samym czasie. Nie wiem która sprawa bardziej napędzała ten stan. Sprawa z komornikiem lepiej lub gorzej została załatwiona chociaż Kamil dalej uważa, że to nie była moja sprawa, a we mnie kotłuje się żal, że nie traktuje mnie jak powinien. 

Temat jarania też "został zamknięty". Ja postanowiłam się więcej nie odzywać, a Kamil nie mówić mi nic i już nie pytać o zdanie. O ile ja go powiadomiłam o mojej decyzji tak on o swojej chyba zapomniał.. Źle się czuję z tym, że mu nie ufam i sprawdzam jego fb. Jeszcze gorzej z tym, że nie mogę mu zaufać a on nie ufa mi. Zajebisty związek. Jeszcze brakuje tylko żebym ja poszła do pracy i podejrzewam, że będzie to wyglądać następująco.. Kamil w swojej pracy, przed pracą i po pracy będzie żył swoim życiem. Już tak mniej więcej to wygląda. Jedyne co to czasem mu się przypomni, że mu się chce ptaszka włożyć w jakąś dziurę. I to i tak nie tak często jak to było na początku mojego pobytu w Anglii. Później już nawet nie będzie sobie zajmował głłowy tym, żeby to była moja dziurka. 

Ja mając dość jego zachowania z ulgą pójdę do pracy. Może poznam nowych ludzi. Po pracy i przed pracą nie będę o nim nawet specjalnie myśleć. Zaczniemy się mijać jeszcze badziej niż teraz, ale tylko mi będzie brakowało jego bliskości. Jemu jest dobrze jak jest. Jak zajara to już nawet nie będzie chciał się pieprzyć.

Związek budują dwie osoby. Ja sama, choćbym na głowie stawała czy też jogę ćwiczyła, niczego nie zdziałam. i tak chwile bedziemy żyć jak 50 letnie małżeństwo, tyle że bez ślubu i się rozstaniemy. Ja będę się zastanawiała dlaczego nie poszłam na studia, może moje życie wyglądałoby inaczej.