jeszcze więcej

Nic nie widzę.

Co ranka oczy zachodzą mi łzami od wysiłku jaki zostawiam rano klęcząc na kafelkach w łazience. Co wieczór zas walczy ze mną bezsenność i sumienie którego nie mam. Kimże jest Kostucha - postrach ludzkości, a tak slaba by w końcu przyjść.

Drwi ze mnie, suka. Nie szkodzi, nie szkodzi, ja tez sobie z niej pożartuję..

Ten tunel zdaje się nie mieć końca, a kot moich sąsiadów nie ma przedniej łapy i ogona. I jak ja teraz zagram z nim w łapki?
Czujesz to?
Tak mamo, tak pachnie krew.
Dużo czerwonej krwi.
Sączy się z przełyku, uszu, oczu, nosa, spływa po wargach, przegubach, nadgarstkach, udach, kolanach, łydkach i kostkach, po między palcami, talpa się po podłodze, moim różowym ręczniku i tym biednym, szarym pluszowym króliczkiem.

Bynajmniej nabrał żywszych kolorów.

Bynajmniej przestał być smutny.

I szary.

I co wiecej, uśmiecha się do mnie tak kurewsko prowokacyjnie.

Wejdź w ten tunel, już niedaleko..