Szczerze? to pierdolę już te nici pajęcze
one pękły na wieki jak spadałem jeszcze
Krzyczałem za nim, uderzyłem głową w glebę
i potłukłem wszystkie marzenia o niebie nad nami
Nad głowami coś wisi jeszcze, spaść nie chce
za tą zawiść, aureole anielskie
Raczej romantyzm, którego się wyrzekłem 
Romeo musi żyć, a niech spali się w piekle
Ty współczująca istoto, marny puchu
mam Ci za złe wiele rzeczy, ale sam nie jestem czysty pośród duchów
dziś karmi mnie pasja i w imię pasji zetnę chorągiewki miasta
Miałem się zmienić, zmieniłem tylko po co?
dziś twardo stąpam po tej ziemi, szerszy mam widnokrąg 
Znów widzę więcej przez to popieprzone okno i 
w sumie to tęsknię by ten rozum znów obrócić w pył.


Pamiętam jej jasne włosy i ciemne oczy
Głos, którego nie miałem dosyć, nawet w środku nocy
Bóg liczył nam kroki, diabeł pchał coraz dalej
I gdybym umiał się cieszyć powiedziałbym, że wspaniale 
Jest; ale nie, przecież coś tu nie gra
Sen, udało się go znowu przegnać
Pamiętam ten dzień - uśmiechała się do mnie 
Obawiam się, że czekała na cokolwiek
"Ludzie boją się uczuć" mówiła ona
Powtarzała, jakby chciała mnie przekonać, 
Że strach nie musi mi wiązać nóg, 
Ale to tylko alkohol wtedy je wiązać mógł
Zaczęła płakać, ja nie mogłem tego pojąć
Każde poszło inną drogą, ona chciałaby pójść moją
Problem w tym, że wtedy chlałem, mała
I nie pamiętam, czy w ogóle istniałaś...