Nie wytrzymałam, pękłam. Udawanie silnej nie wychodzi mi za dobrze. W końcu nadeszła ta chwila kiedy siedze sama w pokoju patrząc się w okno rozmowy i rycze jak głupia. Tyle rzeczy do powiedzenia, tak mało odwagi, tak dużo dumy, tak wiele nienawiści i milości..wszystkiego na raz..Analizując wszystko od jakiegoś roku dochodzę do wniosku, że życie to jedna wielka pieprzona monotonia. Dzisiaj mija dokładnie rok od mojej niespodziankowej imprezy urodzinowej zorganizowanej przez moich cudownych przyjaciół. Teraz połowa z nich zniknęła z mojego życia. Przyjaciele przychodzą i odchodzą, nawet tacy którzy wydają się być tymi "na zawsze". Tak samo jest z miłością... To żałosne, wszystko. Mam ochotę uciec i nie wracac.. Nie mam chyba do czego. Propozycja wyjazdu na kilka miesięcy do Niemiec? Kilka dni temu upierałam się, że nie pojadę. Po dzisiejszej ponownej propozycji mojego taty chyba zacznę się nad tym zastanawiać... 




pamiętasz? mieliśmy przetrwać wszystko...


Udanych wakacji, szczęścia, miłości i samych prawdziwych przyjaciół. peace yo.


http://www.youtube.com/watch?v=JXmUYdOVJtc