Płaczę, bo inaczej nie potrafię. Chciałabym odnaleźć się w tym wszystkim, mieć w końcu tą równowagę. Do głowy przychodzi mi milion słów, którymi chciałabym opowiedzieć jak się czuję, ale coś mnie trzyma za gardło. W karuzeli wspomnień widzę zupełnie inną siebie, mniej rozsądną i szczęśliwszą. Pragnę uciec, zostawić cały świat gdzieś za sobą, ale jestem przygotowana na kolejne rozczarowanie. Może z rozsądku, a może z konieczności. Przyzwyczaiłam się, że szczęście zamienia się w smutek rozszerzający źrenice i zapełniający tęczówki łzami, które spływają po policzkach. A gdzie podziała się nadzieja? To miejsce mnie pożera, jest jak złowroga otchłań. I to ja robię błędy. Ja mówię za dużo, ja wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, plotę bez sensu i potem mam dostawać za to baty. Przeze mnie to się psuje. Mi trzeba tego wszystkiego dopakować, żeby obciążyć moje sumienie, żeby załączyć wyrzuty sumienia. Ja jestem tą złą, zrozumiałam. Za każdym razem coś się kończy przeze mnie. Tylko dlaczego to ja płaczę? Dlaczego nie mogę mówić, skoro mam w głowie pełne, składne zdania, ale nie mogę, bo mam zaciśnięte gardło? Dlaczego ja, skoro podobno nie mam serca, a cała ta relacja jest mi w chuj obojętna? 

Jestem zbyt słaba na walkę.