Początek, kłamstwo i twarze.

Postanowiłam założyć tu konto, w końcu, bo zabierałam się do tego już długo. Może zbyt długo? 

To będzie taki mój osobisty pamiętnik. Chciałabym tu wejść za kilka lat i poczytać te notatki, mam nadzieję, że z uśmiechem na twarzy. Zawsze lubiłam przelewać na kartkę swoje myśli, może i tu spróbuję. 

Gdyby jednak ktoś to czytał, chciałabym zastrzec, że dodawane tu zdjęcia nie są moją własnością. Chciałabym jedynie przez nie w pewnym choć stopniu oddać to, co siedzi mi w głowie.

 ---

Do wczoraj myślałam, że wszystko jest wspaniale, aż dowiedziałam się o tym.. kłamstwo, kolejne kłamstwo. 

Dowiedziałam się przez zupełny przypadek, szczerze? Momentami chyba nawet tego żałuję.  

Naprawdę Ci ufałam, nawet po tym, co było kiedyś, wierzyłam, że się zmienisz, że już nie będziesz kłamał.

Teraz też tak mówisz. I wiesz, chciałabym w to uwierzyć. Ale za cholerę nie potrafię. 

Co teraz?

Trzęsą mi się ręcę. 

---

Uwielbiam obserwować ludzi. Odgadywać z ich mimiki, postawy, spojrzenia, gestów, jacy są naprawdę.

Mam do tego wiele okazji każdego dnia. 

Dziś mą uwagę najbardziej przyciągnął opalony mężczyzna z rozciętym łukiem brwiowym, miał może trzydzieści lat z haczykiem.. Sprawiał wrażenie obojętnego na cały świat. Rozbiegane spojrzenie, gwałtowne ruchy, jakby chciał uciec i się schować. Siedziałam za nim i całą drogę i zastanawiałam się, czy jest tak, jak myślę, czy to tylko wytwór mojej wyobraźni. Zastanawiałam się, czy ma do kogo wrócić. Zastanawiałam się czy miał szczęśliwe dzieciństwo. Zastanawiałam się, dlaczego ma rozcięty łuk brwiowy.

Lubię się zastanawiać.

Ale ze mnie wścibski człowiek.

---

http://www.youtube.com/watch?v=oKOtzIo-uYw