Tak!

Jadłam jabłko i czytałam książkę, gdy w moim sercu pojawiło się pragnienie pisania. Musiałam, więc piszę. Nie do końca wiem o czym pisać, ale może o sobie, bo to dla mnie najważniejsze (nie wiem ile w tym egoizmu, ale może tak ma być).
Jest zmiana, dojrzewa z każdym dniem i cieszy się magią. Po prostu zaczęłam starać się patrzeć sercem, czy duszą (jakkolwiek). I wiem, że mam misję. Może niewielką, ale jest  dobro. To najważniejsze.

I marzenia.
I wiara w ludzi, której, jak sobie przysięgłam, nigdy nie stracę.
I miłość, która wreszcie potrafi mnie wypełniać.

Jest dobrze. Nie wiem na ile moje postępowanie przeczy wierze katolickiej, której byłam oddana, ale.. wiem, że wtedy wiara była czymś sztywnym. Pół-głębokim, ale sztywnym.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.

A teraz czuję, że kocham ten świat, wszystko wokół mnie!
Czym jest miłość? Nie wiem, ale ją czuję. I wierzę, że wystarczy.
Jeśli ja będę kochać, to miłość powróci. A ja będę się cieszyć promieniami słońca, uśmiechami, życzliwością. Zmieniam swój świat. Idę kopać, bo życie powinno być przeżyte głębiej. Jego sensem jest miłość, więc biorę łopatę w dłoń i do dzieła!

Nie śmiejcie się, nie oceniajcie. Jestem szczęśliwa ^^.

- Powiedz życiu "tak".

- TAK!  *______*