Nadciągnęły jak chmury smutne myśli
Ścisnęła gardło niema tęsknota
Czuję, że prędko złamię się 
Wsuwam głowę w pętlę

Jestem zmęczony długą bezsennością
Swoimi brudnymi grzechami też się zmęczyłem
Zmęczyłem się udawaniem normalnego
Jestem zmęczony, zmęczony, zmęczony

Nie mam już sił by włóczyć się po barach 
ale też brak mi sił by przerwać ciąg.
Nie mam już sił chociaż trzymać się za coś 
Cały mój świat jest jak gdyby nie mój, niemy.

Ani płaczu, ani pozostałych chęci
Ja nie czuję się żywy
Czuję, że prędko się złamię
To ja wsuwam głowę w pętlę

Kiedy przestanę myśleć o śmierci? 
Kiedy to uwolnię się od samego siebie?
Jestem trzęsącą się wszą czy naprawdę ośmielę się
Zabić... samego siebie?