J'ai murmuré va t'en.

Żyła, zamknięta w swojej własnej alternatywie, w swojej utopii. Nie tworzyła świata przepełnionego idyllistycznymi zdarzeniami. Kreowała harmoniczne obrazy, dźwięki i uczucia. Symbioniczne, fikcyjne a jednak tak bardzo surrealistyczne. Był to wymiar przepełniony paranormaliami. Niezrozumiały dla świata zewnętrznego, choć w zamyśle miał być jego odpowiednikiem. Dobro i zło uzupełniały się wzajemnie z tym, że w dobroci więcej było zła, a w źle przeważało dobro. Osoby, których tak pragnęła były dla niej tak bardzo niedostepne, chociaż w rzeczywistości na wyciągnięcie ręki. W kreowanym przez siebie światku nie było oddzielnych, określonych i odczuwalnych uczuć - wszystko było zcalonym uczuciem. Tak silnym, tak mocno, a zarazem łatwo wyczuwalnym... Samo przebywanie w tej przestrzeni było cudownie otumaniające. Nie chciała wracać. O tak, powroty działały na nia jak upadek z wieży na ostre, lodowe sople. Gdy czuła, że portal się zamyka łapała każdą sekundę i zamieniała w niekończącą się rozkosz w oczekiwaniu końca. Jej serce wibrowało siedmiokrotnie silniej niż jakakolwiek znana materia, oddech miał siłę kilku wodospadów, a źrenice sprawiały wrażenie nieskończoności. Gdyby ktokolwiek mógł ją teraz zobaczyć... Dotknąć jej rozpalonej, napiętej skóry, na której wyczuwalny jest każdy por. Pocałować usta miękkością nieporównywalne nawet do najpiękniejszych dźwięków pianina. Usłyszeć głos, przeszywający każdą komórkę ciała z taką gracją, że śmierć wydaje się tylko jakąś zasłyszaną legendą. Ach... przebywanie z nią było chwilą deformującą wszystkie formuły, zacierającą każdy schemat, wymazującą wspomnienia i sprawiającą, że każda tajemnica wydała by się od dawna wiadomą oczywistością, nawet bez jej rozwikłania. Jeżeli ktokolwiek mógłby złączyć się z nią ciałami w jedną całość i uzupełnić w jej potężnej mocy luki, którcyh nie chiała znaleźć, powstałaby tak ogromna energia... Nieporównywalna do niczego co było, jest lub będzie znane w jakimkolwiek wymiarze. Żadnych ram i barier, ograniczenia nie istniałyby. Portale otwarte. Nie istaniało by nic co było by znane człowiekowi, nic tak prymitywnego nie miałoby prawa bytu. Ogromna moc przepełniłaby nawet nicość, nadając jej zdolność egzystowania. Jednak teraz, zamykając oczy ona chce tylko znów doznać tej wszechwładnej wiotkości. Pragnie by łzy cierpienia zalewały jej uśmiech szczęcia, powodując przyjemny ból z finezją rozdzierający każdy milimetr jej ciała. Jest taka lekka w tym bezruchu... Może wszystko, nie robiąc zupełnie nic. I kiedy doznaje pierwszych dreszczy, a pot wydobywa się z niej pomału i delikatnie zalewa jej skronie, dotyka się aby poczuć swą materialność, która zaraz zacznie znikać. Tak... już sie roztapia. Cała wsiąka we własną wyobraźnię. Dzisiaj pragnie tylko jego... On ma w sobie inny rodzaj potężnej energii. Potrzebuje go by osiągnąć stan władzy absolutnej. Tylko w ten sposób mogłaby w końcuzasmakować szczęscia, którego istnienie tak zawzięcie chce obalić. Jest coraz bliżej swojego celu, jednak on się wciąż oddala. Zapada się w toń martwych dążeń. Nie może stracić go ze wzroku. Nie chce. W nieskończonych sposobach naiwnie poszukuje tego jedynego. Och... tak blisko, a zarazem nieosiągalnie. Wszystko biegnie swoim tempemi rytmem w taki sposób, że niemalże wydaje jej się, że doznała teraźniejszości, która nie jest przeszłością. Przenika w to uczucie, zostawiając za sobą rozmazany kontur człowieka, którego tak silnie potrzebuje. Mija swoje wspomnienia, wręcz wulgarne i chaotyczne. Chociaż chaos wydawałby się w tej sytuacji pedantycznie uporządkowany. Pragnie przełknąć gorycz minionego życia, coraz bardziej upadabniając się do... I jeszcze raz przytuliła namiętnie obojętność energii, gdy wir emocji wciągnął ją w niebotycznie odległą krainę. Rzeczywistość. Grawitacja sprawiała wrażenie zimnej, wrednej suki, a on zniknął w monumentalnych czeluściach niewiedzy.