._.

Tak często Cię widzę choć tak rzadko spotykam.

Coś we mnie pękło. Jestem sama z tym wszystkim, bo tak chcę, bo inaczej nie umiem. Nikt mi nie pokazał, nie przyzwyczaił, nie nauczył, że można inaczej.

Nauczyłam się tracić czas, zdrowie, pieniądze, energię, nadzieję, Ciebie. Nikt nie potrafi zatrzymać Twojego znikania. Najgorsze w tym wszystkim, że to nie jest nikogo wybór. Dzieje się tak samoistnie. Godzina po godzinie, dzień po dniu..

Dlaczego boli mnie tak bardzo strata czegoś czego nigdy nie miałam. Myślałam, że gdy czas minie to poczuje się lepiej. Jedyne co czuje to ból. Z czasem rany się zabliźniają, ale zawsze zostaje ślad który nigdy nie zniknie. Często są rozdrapywane i czas gojenia wydłuża się.

Ból - ostatnio to jedyne co sprawia, że żyje i jakoś funkcjononuje. Skrywany, pielęgnowany już od kilku lat. Przyjaciel którego nigdy nie chciałam, nieproszony gość który został na dłużej.

Ból jest więzieniem, wypuść mnie z mojej celi. Zrzuć kajdany z moich rąk, kostek i pozwól iść.

This is my recovery.