Jestem w Polsce. Ciągle czuję cholerną tęsknotę za konkretną osobą i liczę na to, że przypadkiem go niedługo spotkam. Nie napiszę do niego, ani nie będę chodzić w dawne miejsca. Zdecydowanie nie. To był mój przyjaciel, którego po prostu zabrakło w najważniejszym momencie. Nie obwiniam go za to, że chciał żyć swoim szczęściem. Po prostu to w jaki sposób to chciał zrobić mnie zranił. Czasami dobór słów jest ważniejszy od całej reszty. Staram się być dobrą osobą i mimo że ludzki gatunek jest czymś czego nienawidzę do szpiku kości to próbuję żyć z każdym w zgodzie, próbuję rozmawiać, rozumieć, współczuć, doradzać, słuchać. Być. On to wiedział. Przynajmniej tak mi się wydaje. Ale nie każdy taki jest, Niektórzy żyją zazdrością, manipulują, robią wszystko byleby dla nich samych było dobrze. Tyle mówi się o toksycznych relacjach. Każdy wie jak one wyglądają, a mimo to wplątujemy się w nie, uzależniamy i cierpimy przez to wszystko. I nie, nasza relacja nie była toksyczna. On się w taką wplątał, chyba. Pamiętam gdy na którymś wspólnym spacerze rozmawialiśmy o związkach. Było chyba 10 stopni na minusie. Nie czułam palców z zimna. Śnieg delikatnie się mienił w mroźnym słońcu. Zapytał się mnie o 3 podstawy udanego związku... Dla niego była to szczerość, zaufanie i zrozumienie. Myślę, że w każdej relacji ludzkiej to powinno być podstawą. Nie tylko w miłości ale i przyjaźni, rodzinie i koleżeństwie. W naszej relacji tego zabrakło, a mogłoby się wydawać, że nigdy tak się nie stanie. Zabawne jest to jak na nas wpływają niektórzy ludzie i dokąd nas prowadzą niektóre znajomości. Ostatnio widziałam go jesienią 2017 roku, pisałam z nim chyba ponad rok temu, a wydaje mi się, że to było wczoraj. Nie wiem skąd wziął się cały ten sentyment, zazwyczaj nie rozpamiętuje dawnych znajomości aż tak, ale musiałam gdzieś to z siebie wyrzucić i myślę, że to jest jedyne odpowiednie miejsce.