...często wracam myślami do tych chwil. ostatnio łapię się na tym, że prawie codziennie. wspomnę jakąś piosenkę, która wtedy często mi towarzyszyła, wspomnę tych ludzi, pomyślę o tym co było jakieś 10 lat temu. gdy nie myślę, wtedy oni dają mi o sobie znać. w prostym geście, w smsie, czy w (nie)oczekiwanych zapewnieniach od tak, że życzą mi wszystkiego dobrego. 

wtedy nie myślałam, że Ci ludzie zrobią na mnie takie wrażenie, chociaż oni wciąż pozostają nieziemnnie od lat pod moim wrażeniem. a ja bezczelnie ich wykorzystywałam, ale przy tym zupełnie nie wiem czemu, wzbudziłam ich wielką sympatię. 

nie wiedziałam, że będę chciała być podobna do nich choć trochę. chcę potrafić tak wybaczać i ciepło myśleć o drugiej osobie, tak jak oni, mimo tylu lat, krzywd i łez. rzadko komu wierzę, gdy ktoś mówi, że życzy mi żebym była szczęśliwa, ale ich słowa wybitnie odbijają się echem w mojej głowie.

oni pozwalają mi uwierzyć, że dobrzy ludzie jeszcze istnieją. jest mi wstyd się im narzucać, ale nigdy nie dali mi do zrozumienia, że tego nie chcą. nie znam nikogo takiego, kto mimo tak bolesnej przeszłości, którą mu zafundowałam, wciąż chce mieć ze mną kontakt. to są gesty, na których stać bardzo niewielu.

a teraz? otoczona jestem ludźmi, których cech charakteru nigdy nie tolerowałam. zbyt często milczę, gdy słyszę te wszystkie słowa. gdy trwa licytacja, kto więcej, komu lepiej się poszczęściło, ja myślę o czymś zupełnie innym. festiwal zawiści, zazdrości, fałszywości, na którym jestem średnio co miesiąc.