zawsze jak włączam photobloga i gdy planuje napisać notkę, targają mną sprzeczne emocje. albo jestem bardzo zadowolona, dumna z siebie i cieszę się do wszystkiego, albo właśnie wycieram łzy, słucham smutnych piosenek i chcę wszystko rzucić w cholerę. dzisiaj niedziela, nie tylko chodzi o powrt do pracy, ale chodzi też o rozłakę. nie pierwszą i jeszcze nie ostatnią, ale nie umiem się nadal odnaleźć. przygotowuję się do tego mentalnie, chociaż staram się chłonąć każdą chwilę podczas wspólnego weekendu, oddycham głęboko i znów wycieram łzy, a miałam się trzymać, chociaż przy nim. to już siedem miesięcy takiej rozłąki, nie umiem sobie poradzić. gdybym wiedziała, kiedy dokładnie się to skończy, znalazłabym w sobie więcej siły i motywacji, odliczała dni i zaczęła robić porządki w szafkach, tak to żyję z dnia na dzień i oczekuję weekendu. właściwie to nie powinnam narzekać. bo wiem, że nie można mieć w życiu wszystkiego. jestem w tym mieście, o którym kiedyś śniłam, pracuję w zawodzie, ale tęsknię i nie umiem się cieszyć tym co udało mi się osiągnąć. staram się być twarda, wiele ciepłych słów, a nawet podziwu usłyszałam, że mało kto by się zdecydował, że niektórzy żałują, że nie spróbowali jak ja, że jestem silna. tylko nie czuję się silna, w momencie pożegnania. chociaż wiem, że w piątek się zobaczymy, nie umiem sobie poradzić z moimi emocjami.