Na popiół spalonych...

Na szczycie zepsutego świata Gdzie deszcze kwaśne roszą skamieniałą glebę A wieczny huragan kłamstw i złorzeczeń Ostatki dobra i pomślności zmiata Mieszka naród egoistów Żyjący z cierpień cudzych Ludzi dobrych i prawych Silnych a zarazem kruchych "Miłość" tu jest białym krukiem Zamkniętym w rdzawej klatce Nadzieja zaś umarła dusząc się dymem Na popiół spalonych snów i marzeń Miasto gniewu i brutalności Zbudowane na szczątkach "słabych" jednostek Ludzi którzy potrafili kochać Nie uznając współczucia jako słabości Po spokojnych ulicach metropolii zła Boi się za dnia chodzić sam szatan Jedynie płacze łzami jak piołun gorzkimi W niebiosach ponad miastem i jego ludźmi byłymi *by Shapeshifter