Były dni, że wyłam z bólu leżąc na podłodze w salonie. To jest mieszanka bezdechu z fizycznym uciskiem na klatkę, zero perspektyw, zero wiary w zmianę, wypatrywanie niewiadomo czego pustym i tępym wzrokiem. Dzisiaj jak patrzę na ten czas z perspektywy, wiem, że był mi potrzebny. Nic tak nie prostuje myśli jak czas, w którym nie wiesz po co żyjesz i dla kogo.

zazdroszczę sobie, że jestem przy tobie

boję się, że umrę

katastroficzna wizja nie daje mi normalnie funkcjonować

potrzebuje pomocy