Mam problemy - ale kto ich nie ma ?
Z prawem..
Z sercem...
Z duszą i umysłem ..
Czuje jakby moje ciało nie akceptowało myśli i czynów i vicewersa.
Gonie za czymś co jest po pierwsze nie realne a po drugie spie*rdala ze się kurzy.
Boje się zatrzymać żeby nie żałować.. boje się biec bo jaki sens ma życie kiedy ściga sie rzecz wyimaginowaną ?
Jestem tu i teraz ! To było moje motto teraz muszę sobie to przypominać bo nie czuję żebym żyła.
Wydaje mi się że jestem obserwatorem własnego życia.
Nie wiem czy siedziała bym piszac tego posta gdyby nie PATOLOGICZNA RODZINA.
Mam skłonności do samo destrukcji.
Nie wierze juz w nadzieję, miłość, ja juz nie wątpię bo watpliwości przynoszą pytania a pytania brak odpowiedzi - kwestia przyzwyczajenia.
Ania powiedziała "Nie myśl - ma to swoje złe strony bo nie myslisz i o problemach jak i rzeczach praktycznych ale nie cierpisz chyba ze na głupotę"
Czy ja potrafię byc człowiekiem nie myslacym ?
Myślenie i analizowanie to chyba mój sposób na zycie ..
MÓJ BYT !
Ja popadam w skrajności z geniuszu w głupote.
Z biedy w bogactwo ..
Muszę znaleźć coś pomiędzy , między utopią a arkadią ..
Między sakrum a profanum ..
Bezpieczny swiat ..