odliczanie

Kiedyś wreszcie nadchodzi ten dzień, w którym czujesz, że już zapomniałaś. Zamknęłaś za sobą pewien rozdział życia i brniesz do przodu. Budujesz wszystko na nowo. Starasz się. Uśmiechasz. Zaczynasz wierzyć, że rzeczywiście jest już coraz lepiej - ale wystarczy tylko ułamek sekundy, słowo, spojrzenie, czyn, byś zrozumiała, że przez ten cały czas tylko oszukiwałaś sama siebie. To działa jak stare, zaszyte, dziurawe spodnie - kiedyś nić pęknie i znów rozerwą się w tym samym miejscu.

Teraz wyjdzie ze mnie moja największa skromność i powiem, że chciałabym mieć takiego przyjaciela, jakim ja jestem dla moich przyjaciół, serio. Nawet za najgorsze rzeczy, setki noży w serce, no chuj czego by nie zrobili, nie potrafię się na nich gniewać dłużej niż jeden dzień, a tymbardziej nie potrafię od tak ich zostawić, gdy dryfują samotnie na morzu podczas sztormu. To chore wiem, ale jak to zmienić gdy serduszko bije tylko dla nich?

Powoli ogarniam temat wakacji i zapowiada się pięknie. Pierdolę wyjazd za granicę, bo tak. Praktycznie dwa miesiące w jednym pokoju z ziomeczkiem ze zdjęcia! O bożę, nawet nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić jak może być pięknie. Już czuję wieczorne wypady nad jezioro, wędrówki do Łeby na plażę, zimne piwko po pracy, miliony zdjęć, setki najpiękniejszych wspomnień! No czego chcieć więcej, czego? I jeszcze odliczanie dni do wyjazdu do Krakowa i tam spotkanie tych wszystkich przecudnych mordeczek. Jezuu, tak bardzo już tego chcę!

Nie chcę grać bezsilnego, szukać byle uniesień, lecieć przez to na glebę, bo jestem pewien, że nie uniesie mnie nic prócz to w co WIERZĘ..

piosenka z dzieciństwa, chyba każdy ją zna. do dziś potrafię przy niej skakać i wygłupiać się jak mała 10latka ;d

Blog 27 - Hey boy

ASK

TUMBRL

INSTAGRAM