7 days to death - 8

7 days to death

8.

Zaczyna się. Czy ona udaje, czy na prawdę jest jej przykro? Przez całe życie sama sobie radziłam, a teraz kiedy jestem dorosła ona przypomniała sobie, że ma córkę i chce wszystko naprawić. Czy ja wyglądam jakbym potrzebowała pomocy?! Nie dam sobie rady? A może faktycznie jest tak, jak mówił Jackob? Czyżby odczuwała, że wkrótce umrę?

- Nie myśl tak o niej. - Odezwał się w mojej głowie melodyjny głos Alison.

Jeszcze ty. Daj spokój.

- Nie Ashon. Ty daj spokój. Daj matce naprawić błędy, a wykonasz zadanie. Przebacz jej.

Boże Drogi!

- Nie wzywaj Go! Jeszcze jest za wczas.

O czym Ty do jasnej cholery mówisz! Mam dość!

- Kochanie, wszystko w porządku? - Spytała mama.

- Tak, jak zwykle. - Odparłam oschle i pobiegłam do pokoju, gdzie zamknęłam się na klucz. Słone łzy piekły mi policzki. Z każdą minutą byłam coraz bardziej zła na siebie, że nie potrafiłam udać, że jest dobrze. Że źle potraktowałam matkę.

- Idź do niej. - Znowu usłyszałam głos Alison.

Okej. Idę.

Powłóczyłam nogami do salonu, gdzie zastałam zapłakaną matkę.

- Mamo, tak bardzo cię przepraszam. Ja ... po prostu to dla mnie trudne. Dużo się ostatnio dzieje i ja nie mogę tego wszystkiego ogarnąć. Proszę nie płacz. - Popatrzyła na mnie wzrokiem przepełnionym miłości. Przytuliła mnie. Znieruchomiałam, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że właśnie tego mi brakowało. Wtuliłam się w jej pierś, jak to robiłam jeszcze przed śmiercią taty.

- Kochanie wiedz, że chciałabym to wszystko jakoś naprawić... Chciałabym się znaleźć w twoim życiu.

- Ja nie wiem, czy nie jest już za późno... Nie zatrzymamy czasu.

- Daj mi chociaż szansę.

- Zawsze ją miałaś. - Pocałowałam ją w policzek i wróciłam do pokoju. Wzięłam orzeźwiający prysznic. Przebrałam się w świeże ubrania i wyszłam. Potrzebowałam chwili odetchnienia, przemyślenia.

Na dworze było już całkiem ciemno. Drogę oświetlały uliczne światła, które nadawały blasku nocy. Szłam beztrosko środkiem chodnika, kiedy ktoś mnie zaczepił:

- A gdzie to się taka ślicznotka sama wybiera? -

- Idę się przejść.

- Mogę potowarzyszyć? - Zatrzymałam się i spojrzałam na niego.

- A znamy się? - W jego oczach dojrzałam coś znajomego... Gdzieś widziałam już ten uśmiech, to spojrzenie. Znałam ten głos...

CDN.

"Na pewno czułeś kiedyś strach, że oto mija Twój nalepszy czas..."