5.

Swoje opowiadania możecie nadsyłać na : nothinglose @interia.pl

Mieszkała w małym nadmorskim miasteczku, które większość mieszkańców uważała za zwykłą mieścinę, do której tłumnie zjeżdżali wczasowicze w okresie sezonu. Dla niej jednak był to cały świat, w którym zataczała się bez granic. Kochała każdy kawałek plaży, każde drzewo, każdą małą uliczkę, każdą ławkę na placyku lecz najbardziej kochała małą chatkę, o której nikt nie miał pojęcia. Stała pusta od wielu lat, przez nikogo niezamieszkała, w pobliskim lasku przy morzu. Spędzała tam każdą wolną chwilę. Lubiła to miejsce, właściwie tylko tam czuła się bezpiecznie, tyko tam mogła poczuć się swobodnie, uwolnić marzenia, które mieszkały w jej głowie. Stara chatka, na pozór wręcz brzydka i nie budząca zachwytu, w środku była zupełnie innym miejscem. Znajdowało się tam na razie parę rzeczy, które Basia uwielbiała. Jak tylko mogła, starała się by miejsce, w którym spędzała tak dużo czasu było dla niej czymś wyjątkowym. Po długich poszukiwaniach na strychu domu znalazła sporo drobiazgów, które idealnie nadawały się do jej chatki. W rogu przy oknie stał mały regalik, gdzie leżał stos książek, które Basia czytała. To właśnie dzięki nim przenosiła się w świat, którego chciałaby być częścią. Po drugiej stronie pokoiku postawiła lampkę, dzięki której mogła czytać, gdy na zewnątrz zapadł już zmrok. Sprawiła sobie wygodny fotel i koc, pod którym  przesiadywała, kiedy robiło się zimno. Na środku domku znalazł się nawet niewielki dywanik sprawiający , że w chacie było dość przytulnie. W środku można było znaleźć również kilka pamiątek, które zostały jej po rodzicach. Parę wyblakłych już fotografii, na których stały trzy uśmiechnięte osoby. Ona, mama i tata, których już nie ma. To dzięki tym zdjęciom nie zapomniała ich twarzy. Nieraz wyobrażała sobie jak wyglądałoby jej życie, gdyby wciąż miała rodziców, zamiast wrednej ciotki, która w ogóle się nią nie interesowała. Kiedy traciła ochotę na świat książek, kładła się na plecach i czule przejeżdżając palcem po zniszczonych przez czas fotografiach, tworzyła swoją własną historię. Wyobrażała sobie, że razem z rodzicami biega po pustej plaży, beztrosko śmiejąc się i chlapiąc słoną wodą. Lubiła to. Miała niesamowitą wyobraźnię, z resztą po ojcu, który jako niespełniony pisarz stworzył kilka bajek, które Basia pomimo swoich siedemnastu lat, wciąż czytała. Kochała czytać książki ojca, dzięki nim czuła, że rodzice wciąż z nią są. Nieodzownym elementem, który znajdował się w domku było kakao, które zabierała w termosie, bo niestety nie miała żadnej kuchenki , na której mogłaby zagrzać mleko. Kakao i pianki. Tak, to zdecydowanie był jej ulubiony przysmak. Pamięta go z dzieciństwa. Mama zawsze robiła jej kakao z piankami, kiedy mała Basia była chora. Takie połączenie było najlepszym lekarstwem. Prócz przesiadywania w swoim domku, lubiła też siedzieć na zimnym piasku i patrzeć na zachodzące słońce. Tego widoku nie mogło zastąpić nawet najlepsze widowisko cyrkowe, którego zresztą nie cierpiała. Szum morza i mewy wystarczały, by Basia poczuła się szczęśliwa. Praktycznie mogła robić co chciała, bo ciotka, pod której opieką była, zupełnie się nią nie interesowała. Basi to nie przeszkadzało, bo dzięki temu mogła spędzać tak wiele czasu w miejscu, które kochała naprawdę, i dzięki któremu już niebawem znajdzie coś, czego się nie spodziewała. /  photoblog/kaziiikowa

+ MOŻNA DODAWAĆ DO ZNAJOMYCH ; )