Kolejny nostalgiczny dzień

     Średnio raz do roku dopadają mnie myśli, ponure i złe. Wszystkie związane są z moją ciemną stroną mocy, jaką jest "nadmierna" samotność. Zastanawiam się czy sama sobie ją wmawiam czy wszyscy w koło próbują mi ją udownodnić. Nic nie poradze na to, że jestem jaka jestem. Chociaż faktycznie czasami też czuje się z tym zle? kiepsko? Czasami chciałabym wyjść, spotkać się z ludzmi, pobawić. I znowu ten odwieczny problem, ale przecież nie mam z kim (albo średnio mam z kim)- a w zasadzie to chyba mi się nie chce. Tym sposobem najczęściej siedze w domu..

     W zasadzie nie jest mi z tym zle, raz na jakiś czas jedynie jest mi przykro kiedy ktoś zaczyna o tym ze mną rozmawiać. Najczęściej jednak po jednym/ dwóch dniach to mija. Tak chyba faktycznie staram sobie to jakoś tłumaczyć i to nie jest żadnym rozwiązaniem. Chciałabym być otwarta na innych ludzi, stawiam bariery przed nowymi znajomościami albo od razu je skreślam bo uważam że ktoś nie jest wart mojej uwagi. Podświadomie poszukuje przyjaciół idealnych, ale przecież tacy nie istnieją.

     Powoli jednak odkrywam jak wielką siłę w kontakcie z drugą osobą ma naturalność, którą do tej pory myślałam że mam. Chyba jednak nie jest tak do końca więc może to właśnie nad nią czas popracować. Może to czas by przestać być tą "dorosłą", zbyt poważną i patrzącą na innych z góry. Jasne zrobiłam sporo, włożyłam już na prawde ogrom pracy w swój charakter- by otworzyć się na ludzi. Kolejnym krokiem jaki sobie wyznaczam jest więc,

BYCIE NATURALNĄ w kontaktach z innymi.

     Choć ciężko być naturalną, gdy wszyscy w koło udają kogoś kim na prawde nie są, ale może właśnie na tym polega na ta sztuka..

     Czas na nowy semestr i nowe wyzwania. Praca magisterska sama się nie napisze :-) Za 1,5 miesiąca wielkanoc, a pózniej to już tylko patrzeć jak przyjdą pierwsze ciepłe dni. Wraz z nimi rower i cudowne spacery.