Trochę jestem zła na dzisiejsze czasy... Po ponownym oglądnięciu "Dumy i uprzedzenia" nasuwa mi się wiele zastrzeżeń.

Może i nie było dentysty, telewizorów, internetu i sklepów, ale ludziom nie brakowało szczęścia i prawdziwości, które są tak często niszczone przez Facebooka.

Poznajesz nową osobę, wchodzisz ja jej profil i patrząc na jej zdjęcia, polubienia i posty generujesz jej wizerunek i wyrabiasz sobie swoją własną, KRZYWĄ opinię.

Poza tym kiedyś ludziom łatwo było być delikatnym... Model dzisiejszego człowieka jest naprawdę... męski.

Brakuje dyskrecji, bo wszystko jest udostępniane na Facebooku, brakuje cichości, bo zamiast klasycznych, nieszkodliwych, małych plotek pojawiły się "hejty" na asku i obmawianie, żeby pokazać siebie w lepszym świetle. Nie ma też naturalności, bo zazwyczaj człowiek zachowuje się tak, jak chciałaby go widzieć pewna grupa, żeby być fajnym, a nie szczerym. I tak też się dobiera znajomych.

Brakuje też tej prawdziwej miłości, nie dlatego, bo musi się kogoś mieć, ale chce się kogos pokochać. Dzielić z kimś smutki, radości, cierpienia, nadzieje, a nie po to, aby pochwalić się jak wspaniałego ma się ukochanego/ukochaną. Zwłaszcza, że tak często po jakimś zachowaniu, pierwszym wrażeniu spisujemy ludzi na straty, zamiast skończyć z "dobieraniem" sobie znajomych i spróbować się porozumieć. To przecież takie naturalne...

Od dawna nie pisałam od siebie takiego elaboratu, ale naprawdę przykro mi, ze dzisiaj tak bardzo trzeba się podporządkowywać stereotypom i opinii. Można być innym. Pytanie, jak bardzo nam się chce?