dwa

"Jest ta­ki mo­ment, kiedy ból jest tak duży, że nie możesz od­dychać. To jest ta­ki spryt­ny mecha­nizm. Myślę, że przećwiczo­ny wielok­rotnie przez na­turę. Du­sisz się, in­styn­ktow­nie ra­tujesz się i za­pomi­nasz na chwilę o bólu. Boisz się naw­ro­tu bez­dechu i dzięki te­mu możesz przeżyć. "

dusiłam się własnymi myślami, zacisnęły one pętlę

na mojej wątłej szyi i zostawiły czerwony ślad,

trwale pokaleczyły dłonie, gdy próbowałam ściągnąć ten cholerny

sznur.

i wtedy usłyszałam delikatną melodię, która obwieszcza mi, iż dzwonisz.

odbieram telefon i zalewa mnie potok Twoich słów.

nie powiem, że życzę Ci wszystkiego najlepszego, bo tak nie jest. nie powiem, że chcę, żebyś była szczęśliwa. nie dam Ci rad co zrobić, żeby poczuć się lepiej, bo po prostu nie chcę, żebyś czuła się lepiej. ja tego pragnę. i chociaż jestem ateistą to modlę się, ale do swoich strzykawek, żeby Tobie też pomogły. i wiesz, dopiero dzisiaj nad ranem, nie wiem, może to była czwarta, a może już piąta. w każdym bądź razie zrozumiałem, że to Cię niszczy. a ja nie mogę patrzeć na to, że umierasz, że każdego dnia jest Cię coraz mniej. chudniesz fizycznie, ale gorsza jest dieta psychiczna.

pomagałem Ci, pomagam i pomagać będę dalej w tym chorym liczeniu kalorii i nadal potrzymam Cię za rękę, gdy waga pokaże cyfry, jakie nigdy Cię nie usatysfakcjonują, bo są teoretycznie za duże.

żyj, dla mnie, skoro dla siebie nie umiesz. i dla innych.