Dobra, przyznaję, nie umiem jeść normalnie, cokolwiek to znaczy. Nigdy nie jadłam normalnie, kompulsy mam od malutkiego, na pierwszej diecie byłam gdzieś w wieku 9 lat i nie była to zdrowa dieta. Z Przyjaciółką jeździłam całe dnie na rowerze, jadłam banany i jabłka, do tego obiad i więcej nic. I miałam kompulsy. To już od dawna dawna dawna. Jak widziałam jakieś jedzenie, które lubiłam, nie znałam umiaru. Rzucałam się na nie jak chora. Wszyscy to widzieli, ale co, malutka Dziewczynka, może to normalne, że tyle je. Albo, że z Przyjaciółką je jak najmniej żeby Ona mogła w swojej szkole w ogóle być. Moje uczucia podczas jedzenia z Klaudią pizzy są paskudne. To były ogromne wyrzuty sumienia, Ona była taka krucha...

Cholera, Michasia, Ty egoistko, złamałaś mi serce. Tak bardzo za Tobą tęsknię, za rozmowami, za wspólną jazdą na rowerze, za jedzenie jabłek, po które przyjeżdżałyśmy do mojego ogrodu, za rozmową z Twoją Babcią, Mamą, malutką Siostrą. Za Naszymi tańcami do Blog 27 i Twoimi piosenkami "Tokio Hotel pali się, kukurydza praży się, a ten Billuś-skurysynuś cośtamcośtamcoś". Za Twoimi ciągłymi pytaniami, czy wolę Ciebie czy Klaudię. Kochałam Was obie do zabójstwa, ale chyba Ty mi byłaś bliższa - mówiłam Ci to i kazałam byś obiecała, że nigdy nie powiesz tej drugiej - na śmierć by się obraziła.
I nawet kiedy po roku - czy to nawet dwa lata później było - przyszłaś do mnie, poszłyśmy na rower, pytałaś mnie czy kiedyś piłam paliłam ćpałam cięłam się. Też Cię o to pytałam. I zamiast zrywać jabłka z moich drzew, poszłyśmy szukać moich papierosów, których - nie znalazłam. Jak kiedyś zarwałaś mi łóżko, tak samo jak właśnie po tym roku nieodzywania się, niespotykania ze mną - nie byłam zła. Tak bardzo Cię Kocham, a ile już Ciebie nie ma? Nie wiem. Te najbliższe wspomnienia ograniczają się do Twojego zalotnego "ah ah oh ah" z którego śmiałam się do rozpuku, i do wielkiego poszanowania do Audrey Hepburn, umiłowania Jej przez Ciebie z całego serca.

Klaudynko! Byłaś ze mną tak długo, zresztą tak jak Michasia. Jednak Nasza Znajomość trwała dłużej, jakieś dwa lata dłużej. Nienawidziłam w Tobie tego, że musiałaś mieć mnie na wyłączność, kiedy umierałaś z zazdrości, gdy zaczęłam się przy Tobie lubić z Karoliną. Kiedy okrzyczałaś mnie za popsucie Twojego długopisu, nie odzywałam się do Ciebie, to był koniec Naszej Przyjaźni. A ja chciałam to odwrócić, ale coś mnie blokowało. Byłyśmy do tego zbyt dumne mimo, że podziwiałam Cię, byłaś moją Bogini. Z Tobą oglądałam telewizję, przeżywałam największe za tamtych czasów śmiechy. Wszystko z Tobą, byłyśmy jak syjamskie Siostry, Papużki nierozłączki, jak to mówiła Nasza Katechetka.

Michasia odeszła, tak bardzo mnie to zraniło. Klaudię zostawiłam ja, nie wiem czy to był strach przed tym, że mnie opuści, czy może miałam dosyć Jej - charakter miała trudny. Ale tak bardzo Was Kocham, że chciałabym móc za to wszystko podziękować. Porozmawiać, dowiedzieć się, czy ja dla Was jeszcze cokolwiek znaczę. Powiedzieć, że właśnie za Wami tęsknię najbardziej na całym świecie.

A Ty, Karolino, jesteś Kochaną Przyjaciółką, która jest ze mną, od której ja się separuję, nie wiem czemu. Ale jesteś i Dziękuję za to. Za ten śmiech, który po prostu czasem sprawia, że jestem najszczęśliwsza z tego powodu, że Ciebie znam.


Dzisiaj był błogi dzień lenistwa.