NO. 114.

Nie myślę o czasach,

gdy 2+2 równało się pięć.

Być może się mylę, że jak winem

smutki zatapiać można wierszami.

Bo zawsze gdzieś w mnie

siedzi szacunek do siebie.

Obiektywny dystans między...

sercem, a duszą.

który w ostatecznym rozrachunku

przypomina mi, równanie.

dwa plus dwa,

nigdy nie będzie pięć.

[ Pamiętam, bo obiecałem burzę ]

Nie dodaje nic więcej,

do życia.

Trzeba się starać do tego co jest.

Na tak, na nie.

Nie ma drugi raz zawodzących spojrzeń.

Jest obietnica przetrwania.

Wiecznego dystansu między mam

a chcę.

Chyba da się pisać wiersze

z głosem wysokich obcasów.

Bo to własnego rytmu wyszukiwanie

pod dyktendem zrozumienia.

Nie patrzę na czasy, gdzie

inni tracą umiejętność szukania,

subtelnego dystansu.

Charakterystycznego połączenia

między sercem a duszą.

~~~~~~~~~~~~~

Nie ma jednego zrozumienia. Jest tylko więź między odpowiedziami.

Nić domysłów, krucha niczym subtelny kształt dusz.