Przyjaźń aż do końca...

Sebastian...Nie ma Cię już ze mną 160 dni. Pamiętam jak dziś nasze pierwsze spotkanie. Zaraz obok drabinek gdzie kasowaliśmy się na fikołki. Pamiętam jak dziś ten dzień z przed 11 lat. Te letnie południe. Ja twoim pierwszym kumplem w Koszalinie, ty moim z poza miasta. Chciałbym znowu porozmawiać, znowu powspominać...Pamiętasz jak mimo wszystkich na osiedlu, bawiliśmy się u mnie Bioniclami? Do dzisiaj mam maskę  LEVY, tą niebiecką od Ciebie. W trakcie pisania tej notki, znów lecą mi łzy. Tak jak leciały 5 lipca, gdy dowiedziałem się, że nie żyjesz. Wyszedłem wtedy z pokoju na szybowcowej, poszedłem zapalić. Myślałem, że ktoś robi sobie jaja. Płakałem już na samą myśl o tym. Nie potrafiło to do mnie dotrzeć, nie potrafiłem zrozumieć. 11 lat minęło od tak. Nasze pierwsze fajki, alkohol i jazz. Byłeś dla mnie jak brat, ostrzegałeś mnie przed złym i czyniąc to broniłeś. Chcę Ci podziękować za 11 lat przyjaźni...która dalej trwa. Wiem, że czuwasz i mnie chronisz. 

Kochałem Cię jak brata i dalej kocham

Zawsze będę pamiętał...

Spieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą...