Bywają chwile, które burzą cały spokój. Jedno pomyślane słowo, jeden obraz, potrafią otworzyć te drzwi w głowie, które powinny być szczelnie zamknięte. A wtedy nie można ich już zatrzymać..

Tak było i tym razem. Podczas rozmowy z Mateuszem chyba nazwałam kolejny ze swoich problemów. Dziwne, że nienazwane wydają się być mniej bolesne. Wtedy przypomina to krążenie. Niby boli, niby męczy, ale jednak nie trafia w sedno. A teraz trafiło. 

Boję się, że nie jestem wystarczająco dobra, żeby ktoś przy mnie został. Ojciec odszedł. Nigdy nie myślałam że to moja wina, i wiem że nie jest. Ale jednak czegoś mi zabrakło. I brakowało tego z każdym rokiem, który pamiętam. Mateusz myśli, że mama mnie "rozpieszczała", dlatego ja tak bardzo potrzebuję okazywania mi uczuć. Ale nie jest tak, mama ze swojej strony dała mi wszystko co mogła, ale nigdy nie miałam ojca, którego miłość bym czuła. Dopiero teraz zaczynam to rozumieć. 

Ale jest mi coraz ciężej. Dziś, wracając do mieszkania po dwóch cudownych dniach spędzonych z Mateuszem, przypomniało mi się jego spotkanie z Klaudią. Za każdym razem ten sam ból.. Nie potrafię poradzić sobie ze strachem, że będzie wolał kogoś innego ode mnie. Nie potrafię. To irracjonalne, powtarzam to sobie, ale to na nic. Ta psychika mnie już wykańcza, kolejny wieczór płaczę, bo czuję się bezwartościowa.. Od kiedy w ogóle płaczę? Nie umiem sobie radzić z uczuciami. Miłość do niego mnie niszczy, tak bardzo boję się że nie będę wystarczająca.. 

To wszystko dzieje się poza mną. Te paskudne myśli które nie dają mi spać, nie chcę ich mieć. Nie chcę się tak bać. Nie chcę płakać. Chcę znowu być silna, tak jak wtedy, zanim Go poznałam. Chcę znowu wierzyć w siebie. Chcę sobie z tym wszystkim poradzić..