Potrzebowałam osoby która kocha życie.. Spędza czas tu- na ziemi zupełnie spontanicznie, tak jak to tylko możliwe, potrafi dostrzegać dobro wszedzie tam gdzie ono jest.. Osoby, która potrafi prawdziwie współczuć innym i starać się ich zrozumieć. Ta osoba nie musiała być ideałem.. właściwie wcale nie miała nim być.. Chciałam tylko żeby ON, ten któremu oddam kiedyś całą siebie, z którym będę tak blisko potrafiła żyć całą sobą, będzie chciał żyć dla mnie i ciągle mnie zaskakiwać..
Miałam znać przecież każdy szczegół jego charakteru i wyglądu.. zapamiętać każdą bliznę, każdy pieprzyk, kształty dłoni, ust, policzków.. ale to nieważne.. Ta osoba miała kochać mnie każdego dnia.. każdego dnia od nowa.. każdego dnia coraz bardziej.. od poczatku miała uczyć się mnie na codzień..

I kochać NAS, coś co powstało z dwóch, na ogół przeciwstawnych materii..
Chciałam żyć z tą osobą bez tajemnic, ufać jej, ufać ponad wszystko. Nie chciałam żeby było idealnie.. Życie przecież nie ma kolorów tęczy non stop, bez przerwy.. Choć takie czasami przybiera..

Tak naprawdę pragnęłam tylko jednej, jedynej rzeczy... życiodajnej, cudownej świadomości, że ta osoba nigdy nie porafiłaby zostawić mnie samej. Bo nie chce być sama. Już nie potrafię..

S.