kolejna część ...

W pierwszej części dowiedzieliście się troszke co się działo w młodości u mnie pierwsze rozstanie pierwsza zdrada, pierwsza moja porażka. Ale potem było jeszcze gorzej. Kolejny związek kolejne upokorzenia mojej osoby kolejne rozczarowania....


Ostatnio dużo myślałem i mam takie głupie wrażenie że to moja wina, może teraz po tym co przeżyłem jestem zbyt zazdrosny, nie potrafię odpuścić sam nie wiem, ciągle chodzę smutny już nie jestem tym Mańkiem co kiedyś wiecznie uśmiechniętym z mega werwą do życia. Ale to wszystko się odmieniło jakby ktoś pstryknął palcem i moje życie dostało potężnego kopniaka w dupę. Nie wiem czemu nagle stałem się taki emocjonalny, taki uczuciowy, taki inny całe moje życie nabrało takiego rozpędu że nie wiem sam co się z mną dzieję. Nie raz nie potrafiłem się powstrzymać od łez były głupie wybryki gdy chciałem pozbyć się swojego życia, gdy się okaleczałem jak głupi by pocierpieć. Ale czemu tak robiłem. Sam nie wiem ale czułem przez to jakbym pokutował za własne błędy nawet jeśli to nie ja zawiniłem w danej sytuacji. Dużo razy bywałem w sytuacji bez wyjścia w której no po prostu nie mogłem sobie wybaczyć a jak nie sobie to danej osobie która doprowadziła do takiej decyzji, myślicie że pomimo tak młodego wieku nie poczułem prawdziwego bólu ? Bo nie byłem chory nie musiałem wyciskać ostatnich łez i ostatnich kropli potu ? To się mylicie oddalem z siebie wszystko co mogłem by inne osoby były szczęśliwe, by móc dojeżdżać do danej osoby by mieć na głupie kwiaty prezent by poczuła się szczęśliwa i kochana. Bo o kobiete nie walczymy tylko na początku i spokój. Kobietę zdobywa się całe życie. Ale co z tego że wiem o tym że zdobywam że próbuje walczę jak i tak popełniam jakiś błąd albo nie wiem nie nadaje się na chłopaka bo obrywam za każdym razem. Nie potrafię być obojętny uczuciom ale też nie potrafię nie walczyć o swoje. Wiem jestem zazdrosny często nie potrafię odpuścić gdy powinienem, palę, jestem chudy, nie jestem przystojny. Ale jestem sobą i ufam, kocham,staram się, próbuje to wszystko robię sercem tym co we mnie jest najsłabsze ale też i najmocniejsze. Wiara uwielbiam wierzyć uwielbiam marzyć jeśli tylko mam o czym. Uwielbiam być kochanym z resztą kto nie uwielbia tego stanu, gdy wstaje i ma uśmiech na twarzy bo ma dla kogo żyć, gdy czuje jej obecność nawet jeśli są od siebie bardzo daleko, gdy czuje się wsparcie, miłość, szczęście, radość... Szczerze nadal brakuje tego wszystkiego bo teraźniejszy związek jest niepewny po tym co się stało są wątpliwości, jest jeszcze większa zazdrość itp. Boję się poraz kolejny cierpieć, poraz kolejny upadać, kurwa tak strasznie się tego boję. Robie co tylko w mojej mocy ale i tak zawsze coś wychodzi nie tak... Nawet jak to nie jest moja wina i tak sam siebie obwiniam zawsze zwalam na siebie chociaż czasami też nawalam nie jestem ideałem. Nikt nim nie jest nikt nie potrafi być idealny, nie ma idealnych ludzi tak jak nie ma dwóch takich samych pocałunków, czy dni, łez itp. Każdy dzień przynosi nam nowe wyzwanie, więc biorę ten swój przysłowiowy krzyż na barki, który strasznie mi ciąży na plecach i idę. A zdrowie coraz  bardziej mnie dobija. Chciałoby się mieć tą werwę, tą energie którą miał dawny Mateusz ale ten dawny Mateusz zmienił się strasznie. Nie potrafi sobie poradzić gdy świat mu się wali i upada Nie na kolana ale na twarz w największe bagno, jakie tylko można wpaść. Dusi się tym błotem i nie potrafi sobie poradzić sam. Boję się że pewnego razu nie wytrzymam że zrobie to coś co kiedyś próbowałem że nawale raz a na zawsze. Ale może wtedy będzie lepiej może wtedy ludzie ode mnie odpocznął może będzie lepiej nikt nie będzie cierpiał nikt nie będzie płakał a dzięki temu ja też. Sam nie wiem różne mysli przechodzą każdego dnia przez moje serce mój rozum moją głowe. Nie wiem co będzie kiedyś ale wiem że przegrałem pewien etap w swoim życiu. Nie mogę wytrzymać i nie mogę ogarnąć się przez tą przegraną sam nie wiem co będzie dalej po prostu nie wiem...