Jest tyle rodzajów złości tyle rodzajów osamotnienia

nic nam nie pomoże to bezgraniczny nieład .

Patrzyłam na niego

czytałam mu z oczu i wiedziałam, że wiele chciał mi powiedzieć,

chyba brakowało mu odwagi albo umiejętności ubrania tego w słowa.

Dzisiaj pluję sobie w brodę zadając pytanie, dlaczego nic nie powiedział,

jakby bał się że coś zepsuje.

I tak zepsul, wiec czego sie bał im mocniej, by mnie zranil tym latwiej byloby mi o nim zapomniec

jednak nie zrobil tego "ale dlaczego?"

To i tak już nie ma sensu w ogóle to już nie ma znaczenia

choć chwile dawał mi szczęście, dzisiaj już tego nie ma.

Życie, moje serce i całe to podejście do świata jest zupełnie inne,

inne uczucie było, gdy choć chwilę stał przy mnie.

Połowa życia za mną bo odeszła bez słowa

i zdaje się, że już się nie odezwie.

Zostalo mi tylko to zdjecie i gdy pomyślę choć przez chwilę ..

Zrobiłabym wszystko by znów przeżyć te chwilę i usłyszeć znów ten głos.