POLSKA

 Każdy człowiek może wskazać miejsce, które jest mu uczuciowo najbliższe. Nazywa się je ojczyzną. Najczęściej jest nią kraj urodzenia lub zamieszkania, czasami zaś państwo, z którego pochodzą przodkowie danej osoby. Oprócz związku z miejscem bardzo ważna okazuje się również świadomość wspólnoty z jego mieszkańcami, określana jako poczucie przynależności narodowej. Historia Polski obfituje w wydarzenia które wymagały od obywateli odwagi i ofiarności. Okazywali oni w ten sposób patriotyzm, czyli miłość i przywiązanie do ojczyzny. Dla jej dobra gotowi byli ponosić najwyższe ofiary. Współcześnie, gdy nie trzeba już zbrojnie walczyć o wolność Polski, patriotyzm przejawia się w innych działaniach na rzecz kraju. Tzn przynajmniej powinien. Należą do nich: udział w wyborach, poszanowanie prawa oraz własności prywatnej i społecznej, troska o rodzinę, sumienne wypełnianie obowiązków w szkole lub miejscu pracy. Patriota zna historię swojego państwa, jest wrażliwy na to, co się w nim dzieje i szanuje symbole narodowe. Pamięta też o rodakach, którzy zginęli lub stracili zdrowie w walce o niepodległość. Patriotyzm polega również na dostrzeganiu błędów swojego narodu i wyciąganiu z nich właściwych wniosków. Wielu ludzi odczuwa emocjonalny związek z określoną miejscowością, wsią czy też dzielnicą. Wówczas mówi się, że miejsca te są dla nich małą ojczyzną lub ojczyzną lokalną. Przywiązanie do małej ojczyzny określa się jako patriotyzm lokalny. Jego przejawem jest angażowanie się w życie społeczno-kulturalne najbliższej okolicy np. poprzez organizowanie imprez poszerzających wiedzę ludności o ich miejscu zamieszkania.   
    Niewątpliwie mamy do czynienia z kryzysem dotychczasowego modelu patriotyzmu, nieprzystającego do obecnej sytuacji. Kilka ostatnich wieków historii Polski - zabory, powstania, wojny narodowowyzwoleńcze - ukształtowały model patriotyzmu romantycznego, w którym najwyższą formą miłości ojczyzny była gotowość oddania za nią życia. Model romantycznego patriotyzmu nie jest już jednak - i na szczęście - potrzebny i wystarczający. Nikt nie żąda daniny krwi; generalnie konflikty w naszym regionie rozwiązuje się innymi metodami. I paradoksalnie, to może być jedną z przyczyn osłabienia uczuć patriotycznych. Wartości zagrożone zwyżkują, niezagrożone słabną. Ponieważ nie odczuwamy dziś zewnętrznego zagrożenia naszego bytu i suwerenności (rzecz niezwykła w dziejach polskich), tu mamy paradoks: brak zagrożenia staje się zagrożeniem wartości i chłodzi uczucia. Przyczynami osłabienia patriotyzmu są między innymi: niechęć do patosu, podniosłego stylu, za którym być może idzie także zanik samych sentymentów, które nie znajdują sposobu artykulacji, agresywny rozrost kosmopolitycznego obiegu kulturowego dzięki technicznej łatwości przekazu oraz atrakcyjność wzorów; niewydolność szkoły jako instrumentu międzypokoleniowego przekazu wartości z powodu rozmijania się ze stylem życia, odczuwania i myślenia większości młodzieży; postmodernistyczną aurę niechętną wszelkim społecznie utrwalonym kanonom, obrzydzenie do polityki, zwłaszcza moich rówieśników co nie sprzyja kształtowaniu postaw czynnego obywatela.  Nowe warunki - suwerenność zewnętrzna i wewnętrzna, wolny rynek, konieczność modernizacji - wymagają wypełnienia inną treścią tego samego słowa patriotyzm.
   Reasumując: patriotyzm to przeżytek, jest niemodny i niewygodny. Nie ma dla niego miejsca we współczesnych czasach co powinno byc dla nas, Polaków, bardzo niepokojące.