Nie mam siły.
Tulę się do zimnej, brudnej podłogi.
Nie chcę tu być.
Nie sama.
Nawet podłoga mnie odpycha.
Sama się głaskam po głowie.
Chcę rozszarpać sobie gardło.
Chcę zdechnąć.
Nie będę pisać pierwsza, sami sobie piszcie.
"Jesteś ciągle na niewidoku", to okropne, opowiedz mi więcej.
Nienawidzę świata.
Nienawidzę wszystkiego.
Nie będę żyć.
Będę wegetować.
Nie pojadę na konwent.
I tak nie będę w stanie.
Koniec z cosplayem.
Koniec z piątkowymi.
Czemu tak się powstrzymuję przed zrobieniem sobie krzywdy?
Nie boję się bólu.
Mam dosyć istnienia całej rasy ludzkiej.
Jestem nudna.
Jestem irytująca.
Nie umiem się bawić.
Mam dosyć anime.
Mam dosyć nawet muzyki.
Słucham jej tylko po to, żeby zagłuszyć tych ludzi w autobusie i tramwaju.
Jestem otępiona.
Jestem potępiona.
Wstydzę się swojej twarzy.
Zbyt kocham ważne dla mnie osoby.
Mogą ranić, ale to moja wina.
Wszystko jest moją winą.
Zasługuję na wszystko złe, co mnie dotyka.
Bezużyteczna.
Tak naprawdę, gdy zniknę, to szybko pójdę w zapomnienie.
Porażka, doktorze.
Nasza wspólna porażka.
Moja porażka jest karą, tak myślą inni.
Martwię się.
Kocham ważnych dla mnie ludzi.
Mimo że należą do rasy ludzkiej.
Niech ktoś przyjedzie.
Niech ktoś mnie wyrwie.
Błagam.