ZT Kalinowy Zakątek

Mnie również boli oglądanie takich zdjęć
(zwłaszcza po tych, którymi rozpieściła mnie Jagoda w Solcu Kujawskim!),
ale mam zbyt duży sentyment do tej strony, żeby ostatnie sezonowe zawody
nie zostawiły tutaj po sobie żadnego śladu.

Już dawno uświadomiłam sobie, że moja próżność nie pozwoli mi przestać jeździć
na zawody, chociaż ambicje mam większe niż możliwości.

Był to dla mnie właściwie pierwszy sezon bez zawodów skokowych,
musiałam zdusić w sobie ostatnie strzępki myślenia życzeniowego
i uruchomić to odpowiedzialne.

W tym roku zaczęłam wpychać moje poczciwe konisko w ujeżdżeniowe Petki,
udało nam się przejechać programy - jedne lepiej, inne gorzej.

Wbrew pozorom, nie chodzi mi o to żeby teraz się chwalić,
chcę powiedzieć, że jeździectwo jest żmudne i trudne.
Że można jeździć przez siedem lat z rzędu, pięć razy w tygodniu
i wciąż mieć mnóstwo rzeczy do nauczenia się i do dopracowania.
I to jest najlepsze co może być w tym sporcie,bo wciąż jest do czego dążyć.
Taka myśl przyświecała mi przez cały sezon i dzięki niej upierdliwie robiłam wszystko, żeby w protokołach zamiast 5 mieć 6, a zamiast 6, 7.
Dziecinne, banalne... ale ile dało mi frajdy, to moje.

Rezygnowanie z czegoś zawsze otwiera nowe bramki,
konia można lepić jak z plasteliny na każdym etapie treningu,
a zamiast ciągle na siłę próbować robić z niego sportowca,
pozwólmy mu na zrobienie sportowca z siebie.
Znowu się powtórzę, nic na to nie poradzę:

konie nie uczą nas jeździć, uczą nas myśleć.

Tyle ode mnie na następne dłuuugie akademickie miesiące. :)