` Kiedy zapatrzyłem się w porcelanową buźkę maleństwa, które w połowie było wampirem,

a w połowie człowiekiem, wszystko co miało dla mnie jakiekolwiek znaczenie,

uleciało ze mnie niczym pęk balonów uwolnionych serią cięć. Nie dryfowałem jednak.

W miejscu trzymała mnie nowa więź o stokroć silniejsza niż tamte razem wzięte.

Jedna więź, ale jakby ich milion. I nie sznurków od balonów,

tylko stalowych kabli łączących mnie z jedną rzeczą z centrum wszechświata.

Rozumiałem to już rozumiałem, gdzie ono leży.

Nigdy wcześniej nie dostrzegałem tej symetrii w budowie kosmosu,

ale nagle uznałem ją za oczywistość.

To nie ziemska grawitacja sprawiała, że stałem, tam gdzie stałem.

Tylko nowo narodzona dziewczynka w ramionach blond wampirzycy. Renesmee. '

-m