Pasja.

A gdyby tak wziąć się za siebie ? Gdyby doprowadzić coś do perfekcji ? Postarać się i nie urwać tego w połowie ? Jest wiele rzeczy, które mogłabym, ćwiczeniami i ciężką pracą, doszkolić do naprawdę zadowalającego poziomu. A jednak nie udaje mi się to... Czyżby tzw. słomiany zapał i skłonność do tracenia wiary w siebie i poddawania się przy najmniejszym potknięciu miała wpływ na to, co kiedykolwiek mogę osiągnąć ? Czy kiedyś uda mi się pokonać przeciwności losu, nie rezygnować po popełnionym błędzie i próbować dalej ? Przecież uczymy się na błędach... Więc dlaczego tak jest...

Dary od Boga, rzeczy, w których jesteśmy lepsi od innych, bardzo pomagają człowiekowi poczuć się potrzebnym i wyjątkowym. Dają nam świadomość, że coś znaczymy. Że nie jesteśmy całkowicie bezużyteczni. Pasja to bez wątpienia odskocznia od smutnej codzienności. Gdyby nie to, że każdy z nas jest dobry w czymś innym, ludzie nie byliby sobie wzajemnie potrzebni, a świat byłby dziwny. Samotny. Jeśli człowiek podda się - nie będzie rozwijał się w kierunku, który podpowiedział mu Bóg - prawdopodobnie pogrąży się, stwierdzi, że nic nie potrafi. Straci dar z niebios i zostanie z niczym. Wiem na swoim przykładzie, że to bardzo złe uczucie i potrafi doszczętnie zniszczyć psychikę. Morał ? Jeśli jesteś w czymś dobry, nie pozwól, by to się zmarnowało, dziel się tym z innymi i rozwijaj to, by kiedyś być jednym z najlepszych i być z siebie dumnym.

N.