Carpe diem.

~ Bo w życiu piękne są tylko chwile.

W związku z planami zakończenia działalności fotobloga byłam przekonana, że ten wpis będzie moim ostatnim. Byłam pewna, że to ostatni raz, kiedy wstawię głupie zdjęcie, ostatni raz, kiedy napiszę wszystko co leży mi na sercu. Że po 14 latach prowadzenia fotobloga ten raz będzie ostatnim. Na szczęście póki co, tak się nie stanie. Bo mimo, że nie prowadzę go już od dawna regularnie, to ma on jednak szczególne miejsce w moim serduszku. Ten blog odkąd tylko powstał, to już zawsze był takim stałym punktem w moim życiu. Ilekroć działo się u mnie coś złego, coś dobrego, albo wręcz przeciwnie - zupełnie nic się nie działo, ja zawsze mogłam tu wrócić i wszystko z siebie wyrzucić.

_________________________________________________________________________________________________________

Najlepszym okresem mojego życia był ten krótki moment, kiedy miałam te osiemnaście lat i pstro w głowie. Bezgranicznie wierzyłam w siebie, w prawdziwe ideały, bezinteresowne przyjaźnie, szczere uśmiechy, szaleństwa bez konsekwencji i że imprezy do rana aktualizują oprogramowanie w każdej głowie. Wtedy dobrze wiedziałam, że czasami trzeba usiąść i po prostu się wypłakać. Że nic tak nie niszczy człowieka, jak udawanie, że wszystko jest dobrze.

A zaledwie kilka lat potem dopadła mnie dorosłość, od której tak uparcie się wzbraniałam. Wszystko obróciło się niemal o 180 stopni. I ani się obejrzałam, a wszystko stało się takie mdłe. Kiedyś kochałam muzykę, dziś tylko lubiłam jej słuchać. Kiedyś kochałam pisać wiersze, teraz tylko lubiłam poezję. Kiedyś kochałam malować, dziś tylko lubiłam kontemplować sztukę. Pewnie nawet facet, którego kiedyś kochałam i szalałam na jego punkcie, teraz był tylko moim przyjacielem. Ludzi, których kiedyś nienawidziłam, dziś co najwyżej nie lubiłam. To co kiedyś mnie maksymalnie irytowało, dzisiaj było mi zupełnie obojętne. Dawniej uczucia były płomienne, a teraz wszystko miałam w dupie. Całe życie miałam w dupie. I wtedy zadałam sobie pytanie: tylko po co tak żyć? Gdy zgasło w Tobie wszystko to, co najbardziej kochałaś. Życie, które kochałaś zniknęło. Dziś swoje życie ewentualnie lubisz. Albo i nie. I chyba ten moment stał się punktem zwrotnym. Bo właśnie wtedy zrozumiałam, że faktycznie nie ma sensu tak żyć. Że mając osiemnaście lat jednak wcale nie miałam tak pstro w głowie, jak mogłoby się wydawać. Bo koniec końców to właśnie wtedy byłam najszczęśliwsza.

I wtedy moje życie po raz kolejny obróciło się o 180 stopni, by zatoczyć koło i wrócić do korzeni. Zaczęłam znów robić to co kiedyś i kilka razy poczułam w sercu te same płomienne uczucia co kiedyś. To było niesamowite! Jakbym znów miała osiemnaście lat! Tak jak wtedy przestałam dźwigać, to czego już nie potrzebuję: w kieszeniach, w myślach i w sercu. I jak to zwykle bywa, ludzie zaczęli mnie doceniać dopiero wtedy, kiedy ja nie chciałam ich już znać. Kroki, których bałam się najbardziej, okazały się być tymi, które mnie wyzwoliły. I po tylu latach zrozumiałam, że kiedyś wcale nie byłam taka głupia. Miałam rację, że to nie luksusy, ani pieniądze, ani nawet pesel. To właściwe osoby są szczęściem. Że życie, które mam przed sobą, jest dużo ważniejsze niż to, które minęło. I trzeba kurczowo łapać chwile, bo w każdym momencie to życie może się skończyć.

Nie liczę się z niczym, bo moja jedyna miłość to fala, która mnie niesie.

_____________________________

`Miley Cyrus - Flowers