what is wrong with me?

takich slow moglabym uzyc przegladajac swoje pamietniki. wszystko zaczelo sie w 2004 roku. czyli jakies 3 lata po wyjezdzie mojej mamy do stanow. zostalam sama z ojcem. najciezszy okres dorastania spedzilam sama. bez wsparcia bliskich. bylam bardzo nieszczesliwym dzieckiem, ktore probowalo zlapac chociaz odrobine szczescia. wiecznie zazdroscilam mojej ladniejszej kolezance. a to ubran, a to podejscia rodzicow, a to tego, ze chlopcy za nia sie ogladali. odwiecze pragnienie milosci, ktorej zabraklo mi i we wczesnym dziecinstwie i w pozniejszym okresie dorastania.

zauwazylam pewien schemat. od zawsze nie potrafilam sobie radzic w najprzerozniejszych konfliktach. moja metoda to odciac sie, gdy widac jakis ciezszy problem. ludzie nie sa niezastapieni, prawda? blad. przeszlam przez tyle przyjazni,ze w koncu zostalam bez nikogo. a moze ze wszystkim. to wszystko zalezy bez podejscia. a moze doroslam. i po prostu juz nie wierze w takie relacje mimo zapewnien niektorych,ze sa moimi przyjaciolmi. uzewnetrznianie sie komus innemu niz moj M. albo moj umysl? jest jeszcze photoblog, ale i on nie zapewnia mi tego czego poszukuje. zebym to ja jeszcze wiedziala jakimi slowami TO opisac.

czesc marzen z mojego dziecinstwa sie spelnia. jestem odrobine szczesliwsza niz bylam wtedy. a juz na pewno o cale niebo weselsza. uwielbiam zartowac, smiac sie i ogladac pingwiny z madagaskaru.

pamietniki powinny zostac spalone. i zrobie to przy okazji wypalajac fajke pokoju. czas najwyzszy pogodzic sie ze soba sama.

jezeli ktos przez przypadek czyta ten wpis - nie mam polskich znakow [nie to nie jest wymowka, musze cos zrobic z laptopem ze stanow]

zdjecie pochodzi ze strony podanej nizej, podkradlam i mam nadzieje,ze nikt sie do tego nie przyczepi.

http://iza87.deviantart.com/art/Dear-Diary-60697815?q=boost%3Apopular%20diary&qo=11