Dead Tree

Małe nawiązanie...do pewnej piosenki...

Czy to nie ludzie sprawili, że ono umarło...?

To naturalne?!

Każda czerń znajduje swoje odbicie...tylko dlatego, że istnieje druga, podobna...tak samo rzucają cień tego drzewa...Martwe...

To ciekawe, że jego najpiękniejsza forma, nazywana jest martwą...Owszem...ta żywa...połączenie zieleni i promieni słońca, które tak skrupulatnie stara się je ogrzać...ale słońce zachodzi...chwila chłodu...jednak, następnego dnia...dzieje się coś niezwykłego...

Podchodzi do pnia osoba..zmarnowana...trzyma coś w ręce...coś bardzo mocnego...zalana łzami...wdrapuje się na jedną z gałęzi...jeszcze parę chwil...jeden krok do przodu...ofiarowanie Siebie...dla świata, który to wszystko wyrządził...

Strach...

...o Ciebie...

Przeszywa mnie codzień...wiem, że tu Jesteś...i tak zostanie...lecz mój umysł jest niedoskonały...tworzy...strasznie smutny z niego czasem artysta...a nad jego sztuką, cierpie ja sam...ale to nic...to mnie umacnia...przed samym Sobą...

My...razem...czerwień w naszych uśmiechach, spływająca po naszych ciałach...a jednak...przy tym martwym drzewie ktoś się za nas modli..abyśmy nawzajem Swoją czerwień...trzymali tylko i wyłącznie dla Siebie...Uśmiechy...i spojrzenia...jakich jeszcze nikt nie widział...tylko po między nami...

Ofiarowanie Siebie..dla Ciebie...nie nazywam tego poświeceniem...lecz prośbą...tylko My...nasze małe duszyczki skąpane w własnych zapachach...myśli...wszystkie, przed nami...te wstydliwe będą największą nagrodą...grzechy te spełnione...jak i te, które dopiero się w nas tworzą...wszystko...co było, jest i będzie...to czego chcemy...tylko My...nic więcej...

Muszę Cię przeprosić za tak skąplikowaną metafore...tak krótkiego zdania, które z moich ust już słyszałaś...nie raz...

Nie zapomnij o skrzydłach...