co dalej?

mam tak, że mam dość wszystkiego. Bywało dużo razy, że miałam dość szkoły, albo ludzi ze szkoły albo dość Pauliny, dość rodziny, że miałam dość swojego ciała i twarzy. Dość samej siebie...Ale jeszcze nigdy, nigdy nie miałam tak, że miałam dość wszystkiego. Szkoł rodziny mamy taty rodzeństwa nauczyciele siebie wszystkich. Mam dość słuchania jak ktoś, coś do mnie mówi...i nie chodzi o pouczanie czy chamstwo. mam dość słów. odpierdala mi słuchając ludzi. chce by zamilkli. Denerwuja mnie małe gesty, drobne zachowania. Nie wiem co się ze mną dzieje...widze coś, czego nie ma, słyszę coś, czego nie słychać. Robię wbrew woli ale wbrew sobie. nie robie nic, by iść do przodu. cofam się. postawiłam sobie cele. co z tego mam? nie jem, by czuć głód by czuć że mi się udaje . potem znów się łamię, jem. ogromne ilości by znów potem tylko pić. cięcie się. wczorajsza noc była tragiczna. krew, ból słabo... myslalam, że to koniec. nie wiem czemu. przecież rany były jak inne tylko głębsze. obiecałam sobię, kamilowi, że tego znów nie zrobie tymczasem znów i znów. kreska po kresce 89 pkt systemem kamila. nie wiem co robić. w szkole w domu nic się nie układa. niby z nikim sie nie kłócę a jest mi dziwnie źle. denerwują mnie takie gesty przytulanie mnie, mówienie do mnie. zamykam sie.  nie chce rozmawiać. nie wiem... nie chce nigdzie iśc nie wiem. może gorszy dzień, a może mi coś odpierdala... mam nadzieje że to pierwsze. nie chce taka byc taka...dziwna smutna obojętna. nie chce. nie umiem się ogarnąć. nie umiem wytłumaczyć sobię, że dam radę, ze ogarnę nauke, że polubie na nowo ludzi. jak ogarnąć to wszystko? zrozumieć że dam radę. nie wiem nie umiem sie pozbierać mam nadzieje, że jutro wstanę i będzie dobrze. jest źle

fatalnie

do dupy

nie umiem tak dłużej

nie wiem co robić.....