Przez ostatnie dwa lata  stałam w miejscu, mimo, że ciągle się coś zmieniało, to były małe ruszy. Gdy już zrobiłam krok do przodu, po chwili powracałam do tej swojej "bezpiecznej przestrzeni", po jakimś czasie znów od tego uciekałam, znowu wracałam. Tak w kółko. I chociaż planowałam wiele, marzyłam o jakiejś stałości, którą względnie miałam, miałam świadomość, że nigdy do tego wszystkiego nie dojdzie, że wkońcu nadejdzie moment końca tego bezpieczeństwa i będzie trzeba obrać inną trasę życia. Tak też się stało. Teraz jestem na nowej, jeszcze pustej drodze. Układam kolejne części tej drogi. Każdy element wzbogaca ją coraz bardziej. I chociaż z poprzedniej wziełam kilka elementów i spakowałam do walizki na nowe życie. Może nie będą to rzeczy już tak bardzo istotne jak wcześniej, ale nie zapomne o tym. To nowy, kolejny etap w moim życiu. Poprzedni uważam za ZAMKNIĘTY. I jestem dumna z siły, która we mnie jest by nie wracać do tego co było.