moving films

uwielbiam ten spokój, kolejny film po którym rozmyślam o moim życiu i beczę w poduszkę, później idę zapalić, włączam dobry rap i chilluję. jestem pewna, że wcześniej tak nie miałam. że kiedyś nie ogarniała mnie taka pustka i tęsknota, za tym, czego już nie ma. wszystko się zmieniło. dorosłam? czy to może "prawdziwe uczucie"? sama nie wiem. miało być lepiej, jest o 180 stopni odwrotnie. i już nie kręcą mnie imprezy, piwkowanie, jaranie zielonego. nie umiem poradzić sobie z codziennością, codziennie zakładam maskę, tą samą, pokazującą normalną licealistkę, ktora ma podpuchnięte i podkrążone oczy od " nocnej nauki". cieszę się, że przynajmniej przy kilku osobach mogę być sobą, mogę przestać udawać i kryć emocje. czuję, że ta cała sytuacja doprowadza mnie po depresji. kto w wieku 18 lat nie chce wychodzić z domu na imprezę bo woli siedzieć w fotelu i oglądać kolejny sitcom, w którym nie widzi nic zabawnego? 

http://www.youtube.com/watch?v=RadhjIVVZps

"Może to morze strat, a może to już ocean..."