Kiedyś... nie potrafię powiedzieć kiedy dokładnie, po prostu kiedyś byłam zupełnie innym człowiekiem. Nie akceptowałam świata, ludzi, nie rozumiałam wielu rzeczy. Teraz... teraz jest inaczej, jestem szczęśliwa, że zmieniłam się (wydaje mi się), że na lepsze. Jestem osobą raczej zamknięta w sobie, więc nikt nigdy nie zna o mnie całej prawdy. Ale radzę sobie z tym sama, z sytuacjami złymi i dobrymi, buduje to we mnie siłę i charakter. Mam w życiu to co chciałabym mieć. Czasami brakuje mi tylko ludzi... ludzi, którzy zaakceptowaliby moje decyzje i zrozumieli, że chcę żyć tak, a nie inaczej. Chciałabym żeby mnie posłuchali i powiedzieli: ,,Dobrze, to twoja decyzja, jeśli tak chcesz to ja to akceptuję"... i myślę, że tego nie brakuje tylko mi, ale milionom osób. My, akceptujmy ich i ich wybory, a oni nie potrafią, tylko gdzieś się pod nosem podśmiewają, obgadują za plecami, dla mnie osobiście, jest to po prostu dziecinne. Ale w XXI wieku przyjaźnie tracą na wartości, a ludzie dojrzewają zbyt późno, czasami po prostu za późno. Może nie powinnam tego mówić, ale cieszę się, że mam charakter taki, a nie inny... że dojrzałam szybko, jak mówią niektórzy - zbyt szybko, patrzę na pewne rzeczy inaczej niż moi rówieśnicy, ale nie żałuję. Niczego nie żałuję, jak to mówią, wszystko dzieje się w jakimś celu... I na koniec dodam, że byłabym odrobinę szczęśliwsza, gdyby na świecie było więcej wyrozumiałości i akceptacji, a tak, jestem po prostu szczęśliwa.