Budyń, kangurki i dekadentyzm

"W wilgotnych moich wargach wiedza upojenia; 
Umiem w łożu zatopić skrupuły sumienia; 
Suszę łzy; krwi stygnącej bić każę goręcej 
I starczym ustom uśmiech przywracam dziecięcy - 
A kogo do nagości mej dopuszczę łaski, 
Zastąpię mu księżyca, gwiazd i słońca blaski! 
Bo, mój mędrcze, w pieszczotach ja tak wyćwiczona, 
Gdy owijam wybrańca w wężowe ramiona, 
Lub do hojnych mych piersi puszczam głodne usta - 
I skromna, i rozpustna, i groźna, i pusta - 
Że dla mnie za otchłanie takie upieszczenie 
Anioły by w niemocy szły na potępienie!" 

Pozornie pesymistyczny dekadentyzm jest strasznie radosny ^ ^

A to za sprawą budyniu czekoladowego <3

No i kangurków, które by jadły tenże budyń, gdyby mogły.

A to wszystko (wyżej wymienione i więcej), według filozofii Schopenhauera i Baudelaire'a, jest szukaniem ulgi w cierpieniu wywołanym życiem w nic nie wartym świecie bez idei i przyszłości...Dekadentyzm jak się patrzy ! :D

Wniosek na dziś: zostanę pierwszą filozofką od budyniu czekoladowego i kangurków :D

Poza tym znowu zgubiłam głos :(

I (chyba) jestem chora, ale jak to zwykle bywa dzielnie chodzę do szkoły...

W BiH jest +20 stopni...

Wracam do budyniu i Schopenhauera....

Miłego wieczoru :***