Utylitaryzm?

Hej.
Zdjęcie jak zwykle z przypadku i nie wiadomo jaki ma związek z tematem wpisu. Chyba wszyscy przywykli.

Na wstępie pragnę sprostować - na ostatniej matmie Dawid zrobił dobrze jedno zadanie sam, a nie to, które Majczyk robiła na tablicy.

Generalnie w nowym serialu zastępujacym mi "Ranczo" w niedzielne wieczory trafił się taki o to przekaz: Drogą do szczęścia nie jest rozwój siebie z czystej chęci stawania się lepszym a patrzenie co można zrobić dla świata. Patrząc w ten sposób nie przejmujemy się porażkami w matematyce, kolarstwie, bo naszym celem przestają być wyniki świadczące o naszej inteligencji, kondycji itp. bo jedynym wyznacznikiem samozadowolenia staje się to, co robimy dla świata. Jeżeli się uczymy matmy to może się to komuś lub nam przydać - jest dobre. Nie ważne, że nie dajemy rady. Ważne, że próbujemy. Nie patrzymy na siebie w sposób "Ehh, nadal nie jestem idealny, nie spełniam wymagań" tylko " Nie spełniam jakichś wymagań ale robię tyle ile mogę i chcę, by inni mieli ze mnie jak najwięcej korzyści. Staram się stawać coraz lepszym nie dla siebie lecz dla świata.. Teraz tylko pytanie jak się przestawić na takie myślenie. Stare przyzwyczajenia nie dadzą się łatwo wykorzenić a nowa idea nie jest aż tak przekonująca. Czas pokaże.