Napisałam tutaj wcześniej bardzo długą notkę i nie jestem do końca pewna czy ja, czytając ją za miesiąc wiedziałabym co miałam na myśli. Przez chwile targały mną obce emocje, których nie mogłam opanować, postanowiłam wam się nie pokazywać od tej strony(od której sama zbyd dobrze siebie nie znam) i wcisnęłam czerwony krzyżyk. Zniknęła strona gdzie podizeliłam się sama sobie, wszystkim tym co czuję, to był symbol zabicia w sobie tej " dziwnej mnie".Jest bardzo cięzko. Życie nie  stawia mi ani jednego drogowskazu, czuję to. Bo jak to jest, wstać rano z łóżka jest dla was normalną rzeczą, czesto nie chcecie z lenistwa. Moje wydostanie zię z łóżka( które nazywam nicością), postawienie pierwszego kroku na podłodze, przypomina spadanie w odchałań, to się dzieje codziennie. Wytracam się, każdego dnia. Te 41 kilogramów chodzącego wraku, które idzie by iść, żyje by żyć. Patrzę w niebo, widze aniły śmieci, czarne anioły, króe nawołują, ciągną mnie do siebie, spuszczam głowę, by znów   widzieć to, co dla was nie widoczne. Ja straciłam wzrok lata temu, widze wyobraźnią. Ja straciłam słuch, a właściwie nigdy go nie miałam, szłam za szumem, za ciszą. Ja nigdy nie czułam, to była iluzja.  Nigdy siebie nie poznałam, jestem sobie zupełnie obca. Każda część mojego ciała jest gdzie indziej, na innej planecie. Zatraciłam się w pustce. Serce z kamienia pokochało i kocha, czuje i funkcjonuje, ale i tak jest tylko głazem, które wagą przerasta całą mnie. Jestem gdzieś, nie umiem się wydostać. Nauczyłam się kochać krew, ból i nauczyłam się żyć ze złem. Czuję, że ja nie potrafiłabym żyć w świecie, w którym główną rolę gra słońce, w trawa rzeczywiście jest zielona. Nie umiałabym. Powiedz mi, jakie to uczucie poznać szczęście, jak wygląda? Jakie to uczucie podać rękę losowi który chce dla nas dobrze. Poznałam ciemną stronę życia, i w niej się zatraciłam. Każde zdanie które przepływa mi przez głowę, kończy się na amen. A Bóg? Bóg mnie unika, Bóg nie chce mieć nic do czynienia z ludzmi, którzy mają czarne skrzydła. Zresztą ja też nie chcę go znać, to on, dał mi odejść w tą drugą stronę, podczas gdy ja sama nie wiedziałam dokąd idę. Zwalczyłam już wiele, z obojętnością. A gdybym włożyła w to siłę? Może wszystko miało by zypełnie inną postać. Ja będę żyć wiecznie, będę mijać każdego z was milion razy,a wy dalej będziecie we mnie widzieć 41 kilogramowe nieszczęście, ktore nie jest warte godnego życia.Mówcie co chcecie, ja wierzę że sama sobie stworzę kłębęk siły, że pokonam chorobę i że stanę się pełnoprawnym człowiekiem. Nie chce waszego " gołębiego serca" akurat teraz, gdy jestem chora. Potrzebowałam go wcześniej. Będę walczyć, wygram. I pokażę wam, że mam siłę. Niech ta notka zostanie tutaj jak najdłużej. Boże, daj mi prawo i szansę przeczytać ją za miesiąć, całkowicie zdrową.

dzień dobry chemio,