Doraźna dawka serotoniny

To wszystko mnie przytłacza do tego stopnia, że sama nie wiem, jak mam się pozbyć tego uczucia pustki, bezkresnego smutku. Nie potrafię poradzić sobie z prostymi problemami dnia codziennego, szkoła coraz bardziej ciągnie mnie w dół, pogarszając stan, w którym się znajduje. Chcę, żeby przestało, żeby się skończyło. Wszystko. Nie mogę, nie chcę dalej czuć nicości

Wiem, jak bardzo ona jest dla Ciebie ważna. Wiem, że to ona zajęła miejsce, które było zarezerwowane dla mnie, prawdopodobnie na zawsze. Nie chcę psuć Twojego zamku z piasku. On znaczy dla Ciebie bardzo dużo. Mniej więcej tyle, ile mnie znaczy mój zamek. To byłoby piękne, gdybyśmy mogli połączyć nasze zamki.

Głębia Twoich oczu znów Cię zdradziła. Wiem, że nie mówisz o tym głośno. Nie musisz. To głupie, kiedy uczucie szczęścia przeplata się z żalem i smutkiem. Czasem nie wiem, co bardziej czuję. Tak długo czekałam na tę chwilę, na moment, w którym mogłam znów zatopić się w tej głębi.