dieta (nie) życia

Uświadomiłam sobie, że już dawno przestałam jeść aby żyć, a zaczęłam żyć aby jeść.

Absolutnie wszystko podporządkowane rytuałowi jedzenia.

Każdy dzień przebiegał według uprzednio misternie ułożonego planu i absolutnie nic nie mialo prawa go zahwiać.

Najpierw śniadanie, a potem coś, cokolwiek, by się go pozbyć, byleby spalić.

Basen, długi spacer ze znajomymi, sprzątanie pokoju, a może czterogodzinne zakupy?

Obiad, punkt 14.

Co wymyślić tym razem? Bezczynnne pozostanie w domu absolutnie nie wchodziło w grę.

Ewentualnie stanie, zakaz jakiegokolwiek siedzenia i odpoczynku.

Zakaz niepotrzebnego stwarzania okazji do 'zawiązania sadełka'.

Każdy dodatkowy gram na wadze jak pożądny nóż w plecy.

Zwariowałam - to było pewne.

Nadmiar wolnego czasu uderzył mi do głowy i narobił strasznego bałaganu.

Dni - tak do siebie podobne - przestały być życiem, a coraz bardziej przypominały stołówkowy

jadłospis.

W dodatku w jakiś chorych racjach głodowych.

Kalkulacjach anorektycznych.

I gdy zdawało się, że przecież już wychodzę na prostą

choroba znów zatoczyła krąg.

Brawo, Roksano.