Warszawa kochani

Dzień 1

Zszokowanie.

Nadzieja.

Dzień 2

Żal.

Bezsilność.

Poczucie winy.

Dzień 3

Smutek.

Żal.

Bezsilność, bezsilność, bezsilność.

Papierosy.

Dzień 4

Rozpacz.

Kilka łez, może troche więcej.

Zaczynam od dnia czwartego. Wcześniej nie myślałam. Nie potrafiłam.

W miłości nie ma miejsca na złość.

Jest tylko smutek i rozpacz.

Dopiero, gdy kogoś stracimy, tak naprawdę dowiadujemy się ile dla nas znaczył i jak go potrzebowaliśmy.

Kochaliśmy.

Czasem trzeba cierpieć, aby dowiedzieć się kto jest naprawdę.

Kto Cię nie zostawi samej ze Sobą.

Kto będzie zawsze.

Kto nie porzuci Cię w najgorszym momencie.

Kto po prostu będzie.

Po prostu będzie.

Niekiedy, gdy będzie bardzo źle.

Gdy już się załamiesz.

Już nie będziesz miał siły i opadnie Ci głowa.

Spojrzysz przez to pod Siebie

i znajdziesz grosik.

Na szczęście.

Choć to szczęście wydaje Ci się odległe jak kosmos.

To jednak ludzie bywają w kosmosie, 

prawda?

Nie mogę się odwodnić.

Ale mogę się głodzić.

Kończymy więc za pół godziny dobę bez jedzenia.

I zaczynamy kolejną.

Photoblog przeprasza za jakość zdjęcia.

Ale i tak mu nie wybaczę.